ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΓΙΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

[GR/ENG]

ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΓΙΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Είπαμε πως η πορεία του περασμένου Σαββάτου ήταν ένα στιγμιότυπο θκυο κόσμων σε σύγκρουση: ο κόσμος του αυταρχισμού, της εκμετάλλευσης, του φασισμού, τζιαι ο κόσμος της αλληλεγγύης, της αντίστασης, της συλλογικής ζωής. Η εχτεσινή πορεία ήταν μια γιορτή νίκης του κόσμου που «έχασε» στο Πάρκο Κολοκάση την πρώτη φορά. Το ετερόκλητο ποτάμι κόσμου συμπυκνώνει τες κινηματικές τζιαι κοινωνικές δυνατότητες απέναντι στον κρατικό αυταρχισμό τζιαι την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά τζιαι την κοινωνική, ιδεολογική, πολιτική σύγχυση των ημερών μας. Φουσκωτά παπάκια για αντιμετώπιση της αύρας, αντιρατσιστικά, αντιφασιστικά, επανενωτικά, επαναστατικά, ρεφορμιστικά τζιαι ότι άλλο σκεφτείς σε συνθήματα, πανό τζιαι πλακάτ, γυαλάκια ασφαλείας πάστες κκελλάες, μααλόξ στες τσέντες τζιαι κράνη στα σσιέρκα, κουκουλοφόροι να χορεύκουν, ένας μωβ δεινόσαυρος μπροστά μπροστα, οι περιφρουρήσεις του μαύρου τζιαι του πράσινου μπλοκ να σσιαιρεθκιούνται με fist bumps.

Εχτές εδιαδηλώσαμε, εμείς τζιαι ο κόσμος μας. Όι κόσμος σαν σύνολο ανθρώπων, σαν μάζα. Κόσμος σαν μια άλλη, παράλληλη πραγματικότητα, σαν σχέσεις, ιδέες, προτάσεις τζιαι κριτικές. Σαν πραγματική κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων: ένα πραγματικά πολύμορφο, πολυσύνθετο μωσαϊκό αρνήσεων απέναντι στην κατάσταση που βιώνουμε. Αλλά αν θέλουμε να πούμε τζιαι τον κόσμο σαν μάζα, σαν αριθμό: είμασταν 10 σσιλλιάες ρε θκιάολε!

Η εχτεσινή πορεία έσυρε την απαγόρευση διαδηλώσεων τζιαμέ που της αρμόζει: στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Αν η περσινή εμφάνιση του covid-19 τζιαι των απαγορεύσεων που τον εσυνόδεψαν, αρχικά εφάνηκαν να σηματοδοτούν μια παύση των κοινωνικών τζιαι ταξικών αγώνων κάτω που την μπότα της έκτακτης ανάγκης, εν ξεκάθαρο πλέον πως εν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψουμε στην πολιτική διαχείριση του ιού τζιαι της τρέχουσας καπιταλιστικής κρίσης να περάσει που πάνω μας. Η εχτεσινή διαδήλωση ήταν μια υπεράσπιση τζιαι μια ερώτηση ταυτόχρονα. Μια υπεράσπιση των σχέσεων, των προταγμάτων, του παράλληλου κόσμου που το κράτος τζιαι οι μπάτσοι του εχτυπήσαν το προηγούμενο Σάββατο. Μια ερώτηση για το που μπορεί να φτάσει τούτος ο παράλληλος κόσμος, για τα όριά του, για το οργανωτικό τζιαι θεωρητικό του μέλλον. Το μόνο σίουρο εν ότι τίποτα εν ετέλειωσε εχτές, τίποτε εν θα μείνει ως δαμέ…

Εν υπάρχει ζωή τζιαι υγεία χωρίς αντίσταση τζιαι ελευθερία.

Ραντεβού στους δρόμους μας.
Ραντεβού στους αγώνες.

Υ.Γ. Ευχαριστούμε τον κόσμο που εστάθηκε μαζί μας στους δρόμους τζιαι τα θκυο Σάββατα αλλά τζιαι ούλλους τζιαι ούλλες που εστείλαν μηνύματα συμπαράστασης τζιαι εδείξαν ενδιαφέρον να οργανωθούν τζιαι να δικτυωθούν μαζί μας. Εν να φροντίσουμε να μεν χαθεί η ζωντάνια των γνωριμιών τζιαι των σχέσεων που χτίζουνται μέσα σε τούτους τους αγώνες – εν να τα ξαναπούμε σύντομα.
#ωςδαμε20_2 #enough20_2

____________

WHEN THE DROPS BECOME A STORM

We said that the march of last Saturday was a snapshot of two worlds in conflict: the world of authoritarianism, exploitation, fascism, and the world of solidarity, resistance, collective live. Yesterdays’s march was a victory celebration of the world that “lost” at Kolokasi Park the first time. The heterogeneous crowd consolidates the movement’s and wider social capacity against state authoritarianism and capitalist barbarity, but also the social, ideological and political confusion of our days. Inflatable ducks to face the water cannon, antiracist, antifascist, pro-reunification, revolutionary, reformist and whatever you can imagine in slogans, banners and placards, safety goggles perched on heads, Maalox in bags and helmets in hand, masked people dancing, a purple dinosaur in the front, the defence teams of the black and the green block saying hello with fist bumps.

Yesterday we demonstrated, us and our people, our world. Out world, not as an aggregate of persons, as a mass, but as another, parallel reality, as relationships, ideas, suggestions and critiques. As the real movement that abolishes the present state of things: a truly varied, complex mosaic of refusal against the situation we are experiencing. But if we want to speak about people as mass, as number: we were 10 fucking thousands!

Yesterday’s march threw the ban on demonstrations where it deserves: in the dustbin of history. If the appearance of covid-19 and the prohibitions that came with it initially seemed to mark a pause in social and class struggles under the boot of the state of emergency, it has become clear that there is no way we will allow the political handling of the virus and the capitalist crisis to crush us. Yesterday’s demonstration was a defence and a question at the same time. A defence of the relationships, the demands, the parallel world that the state and its cops attacked last Saturday. A question on where this parallel world can go, on its limits, on its organisational and theoretical future. The only certainty is that nothing is over…

There is no life and health without resistance and freedom.

See you in our streets.
See you in the struggles.

P.S. Thanks to all the people that stood with us in the streets on both Saturdays, but also to all those who sent solidarity messages and showed interest in organising and networking with us. We will make sure the buzz of contacts and relationships that is built in these struggles is not lost – we will see you soon.