ΜΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΜΜΕ ΣΤΟ ΩΣ ΔΑΜΕ

Μέσα στες καραντίνες είδαμε μια στενή συνεργασία μεταξύ κράτους τζιαι ΜΜΕ, σε μια οργανωμένη εκστρατεία εθνικισμού τζιαι πειθάρχησης. Το κλίμα πανικού για τα κρούσματα τζιαι τον ιό εσυνοδεύτηκε που μια στρατιωτικού τύπου διαχείριση της καθημερινότητάς μας, όπου η υγεία εταυτίστηκε με τον φόβο τζιαι τον έλεγχο. Τα συρματοπλέγματα στον Αστρομερίτη, το κυνήγι των ανυπότακτων εφέδρων, τα στρατόπεδα-φυλακές για αιτητές ασύλου, η επίταξη των τελειόφοιτων νοσηλευτών διαμορφώνουν μια εικόνα πολέμου, ενάντια σε ορατούς τζιαι αόρατους εχθρούς του έθνους.

Η συντονισμένη κυβερνητική τζιαι μιντιακή επίθεση που εδέχτηκε το ως δαμέ εν κομμάτι τούτης της κρατικής πολεμικής προπαγάνδας. Το εύρος της επιχείρισης, με άπειρες δηλώσεις πολιτικών προσώπων τζιαι δημοσιεύματα που βαφτίζουν το κίνημα ανορθόγραφο, προδότες τζιαι ένα σωρό άλλα, φανερώνει την πολιτική κρίση που βιώνουμε. Το κράτος δυσκολεύκεται να εκπροσωπήσει τζιαι να διαχειριστεί τις επιθυμίες τζιαι τις ανάγκες μεγάλων κομματιών της κοινωνίας τζιαι της εργατικής τάξης. Την ίδια στιγμή, τα ΜΜΕ δυσκολεύκουνται να διαμορφώσουν μιαν απόλυτη, εικονική πραγματικότητα τζιαι αλήθεια.

Μέσα που τες διαδηλώσεις των τελευταίων μηνών αλλά τζιαι του τελευταίου χρόνου, εκφράζεται μια κοινωνικότητα που τα κάτω που εν μεσολαβείται που τα παραδοσιακά μίντια, δημιουργώντας μια παράλληλη πραγματικότητα στο διαδίκτυο τζιαι στο δρόμο. Η ευρεία χρήση των ΜΚΔ έρκεται με τα δικά της όρια βέβαια, δηλαδή την αντικατάσταση σχέσεων τζιαι δομών που αλγόριθμους τζιαι τυποποιημένες αλληλεπιδράσεις.

Η παρουσία μας στους δρόμους τζιαι τες διαδηλώσεις εν η άρνηση του κρατικού αφηγήματος περί πολέμων του έθνους ενάντια στον ιό, ενάντια στις μετανάστριες, ενάντια στους τ/κ. Εν θα γίνουμε φαντάροι των αφεντικών μας για κανένα λόγο. Ο δικός μας πόλεμος ένεν ούτε υγειονομικός, ούτε εθνικός: εν ταξικός.

________________

A NOTE ON THE MEDIA’S ATTACK AGAINST ΩΣ ΔΑΜΕ

During the lockdowns we have witnessed a close collaboration between the state and the media, in an organised campaign of nationalism and discipline. The panic about the virus cases came with a militarised approach to our everyday life, where health became inseparable from fear and control. The barbed wire at Astromeritis, the hunt for insubordinate military reserves, the camps-prisons for asylum seekers, the requisition of student nurses create a war imagery, against visible and invisible enemies of the nation.

The coordinated government and media attack against ως δαμέ is part of the state’s war propaganda. The scale of the attack, with several statements of politicians and articles that claim that the movement is illiterate, traitors, and many more reveals the depth of the political crisis we are in. The state is having a hard time representing and managing the desires and needs of large parts of society and the working class. At the same time, the media are struggling to create an absolute, virtual reality and truth.

Through the demonstrations of the past few months but also of the past year, we see a socialising from below being expressed, unmediated by the traditional media, creating a parallel reality on the internet and the street. The widespread use of social media comes with its own limits of course, with the replacing of relationships and structures by algorithms and standardised interactions.

Our presence in the streets and at the demonstrations is a refusal of the state’s narrative on the nation’s wars against the virus, against immigrants, against Turkish Cypriots. We will not become soldiers for our bosses for any reason. Neither hygienic, nor national: no war but the class war.