ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ
Μια μικρή σημείωση για το φτερούγισμα της πεταλούδας στη Δασούπολη που έφερε καταιγίδες στα μυαλά των θρησκόληπτων.
1. Το κράτος κυβερνά πρώτα τζιαι κύρια με τη συναίνεση, όι τη βία. Δηλαδή συνήθως αρκείται στο να περιγράψει την αρβύλα του ΜΜΑΔίτη τζιαι τον σεβασμό που πρέπει να της δείξουμε (διά στόματος Νουρή τζιαι όι μόνο) αντί να διατάξει τους ΜΜΑΔίτες να την πατήσουν στους λαιμούς των αντιφρονούντων σε πραγματικό χρόνο. Ειπωμένο αλλιώς: το υπουργείο παιδείας τζιαι τα ΜΜΕ εν πολλά πιο αποτελεσματικοί κατασκευαστές πειθαρχημένων υποκειμένων σε σχέση με την αστυνομία.
2. Το κράτος ένεν μόνο ένας διοικητικός μηχανισμός, αλλά ένα σύνολο θεσμών – κυβερνητικών, πολιτισμικών, κοινωνικών. Σε τούτο το πλαίσιο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εκκλησία, η ΟΕΛΜΕΚ αλλά τζιαι η ευρύτερη ακροδεξιά εν σάρκα που τη σάρκα του κράτους – όι κατανάγκη επειδή συμμετέχουν άμεσα στους μηχανισμούς του, αλλά επειδή η δραστηριότητά τους συμπληρώνει, ευκολύνει τζιαι επεκτείνει την κρατική εξουσία.
3. Η διαμαρτυρία, ως ένα βαθμό, εν αποδεκτή για το κράτος. Αν μας διδάσκει κάτι η ιστορία του 20ού αιώνα, εν ότι ο καπιταλισμός εκατάφερε να απορροφήσει ένα σημαντικό κομμάτι των αμφισβητήσεων τζιαι των κινημάτων που αρθρώθηκαν εναντίον του. Η αφομοιώσιμη αμφισβήτηση εν απαραίτητη για τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης.
4. Μορφές αμφισβήτησης που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο απειλούν βασικούς πυλώνες της κρατικά μεσολαβημένης κοινωνικής ειρήνης (τον σεβασμό στην εργασία, την εθνική φαντασίωση, την θρησκεία της κατανάλωσης …ή την κατανάλωση της θρησκείας) αποτελούν σημαντικό πρόβλημα για το κράτος τζιαι τους φίλους του.
5. Με βάση τα προηγούμενα, το χυδαίο κύμα αντιδράσεων στο μετρημένο κείμενο μιας μαθήτριας που αναρωθκιέται για την αναγκαιότητα του μαθήματος θρησκευτικών στο σχολείο μπορεί να θεωρηθεί από αναμενόμενο έως αυτονόητο.
Όσον αφορά εμάς, εν θα πούμε πολλά περισσόττερα. Επιμένουμε στα βασικά: σκατά στην ελληνοχριστιανική κατήχηση που λέγεται θρησκευτικά.