LOCKDOWN STORMS #1: ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ ΤΗΝ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ

Η ευρεία κοινωνική απονομιμοποίηση της δράσης των μπάτσων της αντιοχλαγωγικής ομάδας μετά την επίθεσή τους εναντίον διαδηλωτών στο Πάρκο Κολοκάση εν αποτελεί μόνο απονομιμοποίηση της αστυνομίας τζιαι του προσωπικού της. Αποτελεί απονομιμοποίηση ενός ολόκληρου κόσμου όπου η πολιτική συρρικνώνεται στην αστυνόμευση.

Το κράτος εξακολουθεί να εξοπλίζει τες αντιοχλαγωγικές μονάδες μπάτσων, προσλαμβάνει επαγγελματίες ρουφιάνους να βοηθούν στην επιτήρηση των μέτρων ενώ αναθέτει ρόλο εσωτερικής αστυνόμευσης τζιαι στον στρατό. Εννα μπορούσαμε να πούμε πως ο στρατός βρίσκει την φυσική του θέση δίπλα στην αστυνομία, αφού πάντα εστόχευκε, κυρίως, προς «τα μέσα». Ενώ παλιά εστόχευκε κατεξοχήν στα μυαλά, μέσω της διαιώνισης του εθνικισμού τζιαι της μόνιμης πολεμικής προπαγάνδας, τωρά φαίνεται πως στοχεύκει, με κρατική εντολή, τζιαι στα σώματά μας.

Η έμφαση στην καταστολή εν ενδεικτική της πολιτικής περιόδου που διανύουμε, τζιαι σημάδι της βαθιάς πολιτικής κρίσης στην οποία είμαστε βυθισμένοι/ες. Το κράτος δυσκολεύκεται να εκπροσωπήσει τζιαι να διαχειριστεί τις επιθυμίες τζιαι τις ανάγκες μεγάλων κομματιών της κοινωνίας τζιαι της εργατικής τάξης. Μπορεί όμως να τις καταστείλει. Όταν το παλιό πεθανίσκει τζιαι το τζιαινούρκο εν μπορεί να γεννηθεί, εν η εποχή των τεράτων. Η βίαιη τζιαι αυταρχική κρατική υγειονομική στρατηγική εν ένα τέτοιο τέρας.

Για μας ένεν αρκετή η καταγγελία της διαχείρισης της πανδημίας με όρους πολέμου τζιαι καταστολής, ούτε η καταγγελία της διαφθοράς τζιαι της ανικανότητας της κυβέρνησης. Θέλουμε να περάσουμε που την καταγγελία στην οργανωμένη άρνηση. Το ζητούμενο ένεν απλώς να αποδείξουμε μέσω καταγγελιών τζιαι παρουσίασης γεγονότων την καπιταλιστική σήψη. Το ζητούμενο εν η δυνατότητά μας να δούμε πως συνδέουνται ούλλοι οι παράγοντες που την διαμορφώνουν τζιαι η δυνατότητά μας να κινηθούμε εναντίον τους.

Όσο οι μπάτσοι, ο στρατός τζιαι οι εθελοντές ρουφτζιάνοι εννα ψάχνουν για παράνομες σούβλες Τσικνοπέμπτης εμείς εννα γυρεύκουμε η μια την άλλη. Εννα γυρεύκουμε να βρεθούμε τζιαι να συνεχίσουμε τζιείνο που εξεκίνησε στο Πάρκο Κολοκάση, εννα γυρεύκουμε τες λέξεις τζιαι τους τρόπους να βαθύνουμε το χάσμα μεταξύ του κόσμου της αλληλεγγύης τζιαι της συλλογικής ζωής τζιαι του γερασμένου κόσμου που “προστατεύκει” την υγεία μας με τα γκλομπ, τες αύρες, τες κάννες των όπλων.