ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗ ΜΕΝΟΓΕΙΑ / SOLIDARITY AT MENOGEIA
Προσυγκέντρωση 12.30 Παλιό ΓΣΠ, κοινή αναχώρηση με αυτοκίνητα προς το κέντρο κράτησης μεταναστών στη Μενόγεια.
________________________________________________
We meet at Old GSP Stadium at 12.30(pm) on New Year’s Eve to drive together to demonstrate against the detention center of Menoyia.
(english text follows)
________________________________________________
Λίγα λόγια για το κέντρο κράτησης:
Κελιά, ολιγόωρος προαυλισμός, απαγόρευση εξόδου, απελάσεις, ρατσιστική βία, σωματική κακοποίηση…
Η Μεννόγεια αποτελεί ένα χώρο εγκλεισμού και ελέγχου μιας πολύ συγκεκριμένης πληθυσμιακής ομάδας. Λειτούργημά του είναι ο έλεγχος του σώματος, από το πώς και πού κινείται μέχρι το με ποιούς δικαιούται να επικοινωνεί, από το τι τρώει μέχρι το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται. Αν και πρόκειται για ένα χώρο εκτός ποινικού δικαίου, αφού οι κρατούμενες δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα, η διαχείριση είναι κατεξοχήν ποινική και ξεκινά από τον εγκλεισμό καθεαυτό.
Οι «χωρίς χαρτιά» στοιβάζονται σε κελιά, από τα οποία δικαιούνται να βγαίνουν μόνο λίγες ώρες την ημέρα. Για να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα πρέπει να χτυπήσουν κουδούνι ώστε να τους συνοδέψει κάποιος αρμόδιος μπάτσος. Όσο αφορά τη σίτιση, το φαγητό είναι άθλιας ποιότητας, αρκετά άτομα έχουν χάσει βάρος και γίνονται παράπονα γιατί δε λαμβάνονται υπόψη αλλεργίες.
Στο κέντρο κράτησης δεν υπάρχει καθόλου ιατρικό προσωπικό. Οι ανθρωποφύλακες αποφασίζουν αυθαίρετα κατά πόσο μια ασθένεια χαίρει περίθαλψης ή όχι. Στην πρώτη περίπτωση, οι μετανάστες δικαιούνται επίσκεψη σε νοσοκομείο η οποία πραγματοποιείται όμως υπό επιτήρηση και με χειροπέδες. Στη δεύτερη περίπτωση, οι ίδιοι ανθρωποφύλακες δίνουν απλά παυσίπονα, για κάθε είδους ασθένεια ή πόνο.
Οι κρατούμενοι δικαιούνται μια επίσκεψη την ημέρα για μια ώρα και έχουν σήμα για τηλεφωνήματα μόνο για συγκεκριμένες ώρες. Η επικοινωνία τους με δικηγόρους και ΜΚΟ παρεμποδίζεται συστηματικά. Από τα νομικά τους δικαιώματα, μέχρι και το λόγο της απέλασης, οι κρατούμενοι ζουν σε καθεστώς άγνοιας. Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που κρατούνται πέρα από το μέγιστο επιτρεπτό όριο των 18 μηνών, ή που αφήνονται ελεύθεροι με το πέρας αυτού του ορίου και ξανασυλλαμβάνονται.
Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης αντανακλούνται στο σώμα των κρατουμένων. Είτε υπό μορφή αγώνα μέσα από απεργίες πείνας και μπλοκάρισμα της ιδρυματικής λειτουργίας, είτε υπό μορφή απελπισίας, όπως δείχνουν οι πρόσφατες απόπειρες αυτοκτονίας.
Η αλληλεγγύη στις μετανάστριες μας αφορά για όλους τους λόγους του κόσμου. Μας αφορά γιατί τα αφεντικά χρησιμοποιούν εργαλειακά τα σώματά τους, χαρτογραφώντας ένα ζοφερό μέλλον και για τα δικά μας, γιατί δεν δεχόμαστε κανενός είδους διακρίσεις, γιατί στις γειτονιές, στους δρόμους, στα σχολεία και τις δουλειές μας βλέπουμε αυτούς και αυτές που το κράτος και τα αφεντικά θέλουν αόρατους. Μας αφορά γιατί ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε να ζούμε σε μια χώρα με κέντρα κράτησης μεταναστών.
antifa λευkoşa
_________________________________________________
On the detention center at Menogeia
Cells, small periods of time outside, exit forbidden, deportations, racist violence, physical abuse.
The hell of Menogeia, as a transitional space prior to deportation, then, is the fate of all the damned who vainly try to start a new life in Europe. What is the “detainment center” in reality? It is but a space of control and subjugation of a specific population group. Its function is the control of the body, from where and how it moves, to with whom it is allowed to communicate, from what it eats, to how it is allowed to behave. Despite it being a space outside criminal law, since the detainees have committed no crime, the treatment is as criminals.
This treatment begins with the detainment itself. The “sans-papiers” are packed into cells, which they are allowed to exit only a few hours a day. To use the toilet they must ring a bell so that a supervising cop escorts them. The gender separation is so strict that even families are broken up, since men and women are held in different sectors, and children are taken by welfare, regardless of age. In terms of food, it is of awful quality, many people have lost weight, and complaints are made because allergies are ignored.
In the detainment center there is no medical personnel. The guards decide arbitrarily is a disease is worthy of attention or not. If so, the immigrants are allowed a visit to the hospital, which happens under supervision and with handcuffs. If not, the guards themselves simply give painkillers, whatever the symptoms may be.
The detainees are allowed one visit per day for an hour, and have signal to make phone calls only certain hours of the day. Their communication with lawyers and NGOs is routinely blocked. There are instances of people who were punished with isolation because they reported the horrible conditions to NGOs. The immigrants are kept in the dark, both in terms of their legal rights and the reason for their deportation. They also do not know how long they will be held, and when they will be deported. There are cases of people held for over the maximum limit of 18 months, set free and then arrested again.
The awful conditions of living are reflected in the detainees’ bodies. Either through their struggles with hunger strikes and blocking the institution’s functions (like the seven detainees who staged a hunger strike on the roof, against their prolonged detainment), either through their despair, shown by the suicide attempts (the most recent one in July, when a Lebanese national tried to kill himself after the postponement of his case at court).
Solidarity to immigrants concerns us for all the reasons in the world. It concerns us because the bosses use their bodies in order to map a grim future for ours as well. It concerns us because we accept no discrimination, either of race, or of gender and sexuality. It concerns us because in the neighborhoods, in the streets, the schools and our workplaces, we see those whom the state and the bosses want invisible. It concerns us because we neither want to, nor can live in a country with concentration camps.
antifa λευkoşa