ΤΖΙΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΕ ΞΑΝΑ

Τζιαι να που συναντιόμαστε ξανά.

Πότε σε δρόμους με τα μμάθκια να κρούζουν που θυμό, πότε σε υπόγες όπως τούτη με τα αυτιά μας να πονούν που τη μουσική, πότε σε συνελεύσεις τζιαι συζητήσεις που στίφκουμε τον νου μας να φκάλουμε άκρη. Στον πάγο της θεωρίας τζιαι τη φωθκιά της δράσης. Στες γιορτές τζιαι τες διαδηλώσεις αλλά πάνω που ούλλα στες μυριάδες, μικρές, άδοξες στιγμές που χρειάζουνται για να στηθεί μια γιορτή ή μια διαδήλωση.

Τα τελευταία 5 χρόνια ξεδιπλώνουμε σε τούτην την πόλη – με τα θκυό της ονόματα τζιαι τες λεωφόρους της που τιμούν αιμοβόρους φασίστες – θραύσματα συλλογικής σκέψης τζιαι δράσης ενάντια στους φασισμούς της εποχής μας.

Ο αντιφασισμός μας ένεν κάποια ένδοξη περιπέτεια, κάποιο παραμύθι με μαυροκόκκινους ιππότες τζιαι δράκους νεοναζί. Εν οι πληγές της κοινής μας καθημερινότητας που γυρέφκουν φωνή να ουρλιάξουν. Εν οι σιωπές των μαυροφορεμένων μεταναστριών στο προεδρικό. Εν τα ξυπνητήρκα που χτυπούν που το χάραμα. Εν η θλίψη στα λεωφορεία. Εν οι ππουνιές που εν μπορείς να δώκεις στον ρατσιστή θείο, καθηγητή ή αφεντικό. Εν οι αμέτρητες φορές που ένιωσες – που ενιώσαμε – μόνοι τζιαι αδύναμοι.

Αλλά εν τζιαι τα σφιγμένα δόντια απέναντι στους φασίστες στο δρόμο. Εν τα σσιέρκα που σβήννουν τες πατριωτικές μαλακίες στους τοίχους. Εν τα σώματα που μοιράζουνται τους δρόμους τζιαι τες στιγμές της πόλης. Εν τα οργισμένα βλέμματα που συναντιούνται μέσα που ττέλλια. Τα μυαλά που σκέφτουνται τζιαι δρουν αυτόνομα που τα αφεντικά τζιαι τους παρατρεχάμενους τους. Οι νίκες τζιαι οι ήττες μας, μαζί. Όταν ανακαλύπτουμε τη συλλογική μας δύναμη. Γιατί μπορεί να μεν είμαστε πολλές αλλά ένας θκιάολος ηξέρει ότι είμαστε αποφασισμένες.

Για τα πρώτα πέντε χρόνια τζιαι για όσα χρειαστούν, με αγάπη τζιαι μίσος χτίζουμε τον δικό μας κόσμο.

Εννά τα ξαναπούμε.
2014-2019: 5 χρόνια antifa λευkoşa