ANTIFA TROPIKAL #2 EDITORIAL: DEJA VU
EDITORIAL: DEJA VU
“SE VOGLIAMO CHE TUTTO RIMANGA COME E, BISOGNA CHE TUTTO CAMBI”
ΑΝ ΘΈΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΊΝΟΥΝ ΟΎΛΛΑ ΩΣ ΕΧΟΥΝ, ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΆΞΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΟΎΛΛΑ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΆΞΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΊΝΟΥΝ ΤΑ ΊΔΙΑ. ΟΎΛΛΑ ΑΛΛΆΣΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΝ ΑΛΛΆΞΕΙ ΤΊΠΟΤΕ…
Μια σκοπίμως άτσαλα μεταφρασμένη φράση που τη Λεοπάρδαλη του Giuseppe Tomasi, τελευταίου πρίγκιπα της Λαμπεδούσας, περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση που βιώνουμε. Που το τελευταίο τεύχος τούτου του περιοδικού, ο κόσμος όπως τον εξέραμε εκατέρρευσε. Ούλλα τζιείνα που μας εφαίνουνταν αυτονόητα για την εργασία, την κατανάλωση, την παντοδυναμία της ποδοσφαιρικής Μπαρτσελόνα, μεταλλάσσουνται με γοργούς ρυθμούς. Όι μόνο χάρη στον ιό με την κωδική ονομασία SARS-CoV-2, λαλούμεν εμείς, αλλά τζιαι ως αποτέλεσμα παρατεταμένης κρίσης τζιαι καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Ο νέος κόσμος που χτίζεται, η νέα κανονικότητα όπως ακούμε να την αποκαλούν, μοιάζει τόσο, μα τόσο, με τον παλιό. Σε βαθμό που τελικά ίσως μπορούμε να πούμε ότι εν άλλαξεν τζιαι τίποτε ιδιαίτερο. Καλά, μαλακίες, προφανώς άλλαξεν. Ας σκεφτούμε όμως, ποια κομμάθκια της τζιαινούρκας πραγματικότητας εν πραγματικά τζιαινούρκα. Μήπως η κοινωνικοποίηση στο διαδίκτυο; Μήπως η ελαστική τζιαι επισφαλής εργασία; Μήπως η προσπάθεια να ισοπεδωθούν οι ταξικοί ανταγωνισμοί κάτω που την αρβύλα του έθνους κράτους; Εννά λαλούσαμε ότι η συγκυρία της πανδημίας επιτάχυνε διαδικασίες που ο παγκόσμιος καπιταλισμός είσσιεν ήδη βάλει σε κίνηση, αναγκάζοντας τα κράτη τζιαι τους υπηκόους να προσαρμοστούν στη νέα συνθήκη με εργαλεία τζιαι λύσεις γνώριμα που πριν. Όπως το να μιλούμε στο σκάιπ. Όπως το να δουλεύκουμε ό,τι ώρα θυμηθεί το αφεντικό. Όπως το να εναρμονιστούμε με τες εθνικές ονειρώξεις που εκφράζει το ελληνοκυπριακό κράτος.
Σε τούτο το τεύχος του Tropikal ψάχνουμε τα νήματα που συνδέουν τη νέα κανονικότητα με την παλιά τζιαι κατ’ επέκταση τες αντιστάσεις τζιαι τους αγώνες του σήμερα με τες αντιστάσεις τζιαι τους αγώνες του χτες. Ξετυλίουμε νήματα, αφουγκραζόμαστε τες κινήσεις μας τζιαι προτείνουμε, τελικά, έναν φακό με τον οποίο μπορούμε να καταλάβουμε τον κόσμο που αλλάσσει γύρω μας. Αντιστεκούμαστε, στη θεωρία τζιαι στην πράξη, στη δημαγωγία κράτους τζιαι ΜΜΕ που παρουσιάζουν την ιστορική κίνηση σαν αλλεπάλληλες σοκαριστικές εκπλήξεις τζιαι ανιχνεύκουμε τες νέες ψηφίδες στο μωσαϊκό των αρνήσεων. Ξεκινούμε με το Nomad’s Land, έναν χώρο φιλόξενο στους αναγνώστες τζιαι τες αναγνώστριες να στείλουν (σχεδόν) οτιδήποτε προς δημοσίευση. Θκιεβάζουμε δηλώσεις δημόσιων προσώπων (φασιστών χωρίς σβάστικα) σαν πτυχές της θεαματικής προέλασης του νέου φασισμού. Επιχειρούμε να διαρρήξουμε την κυρίαρχη εθνικιστική ρητορική περί αιώνιας ελληνικότητας της κύπρου με το πρώτο που μια σειρά κειμένων με θέμα τον (ελληνο-κυπριακό) εθνικισμό. Ψάχνουμε στα αρχεία προηγούμενων γενιών, συνεχίζοντας τον ανατρεπτικό λόγο τζιαι τη ριζοσπαστική πρακτική που επαρήγαγαν. Βρίσκουμε γλώσσες για να εκφράσουμε τούτες τες συνέχειες, κώδικες επικοινωνίας που μπορούν να επαναφέρουν την απελευθερωτική προοπτική στην πραγματικότητα των αγώνων μας. Μιλούμε με μετανάστες εργάτες τζιαι μετανάστριες εργάτριες που οργανώνουνται συλλογικά τζιαι παλέφκουν για τα αυτονόητα. Μιλούμε επίσης με αντιφασίστες που το μακρινό Πόρτλαντ της Αμερικής για την εξέγερση, τη βία, το αντιφασιστικό κίνημα της εποχής μας. Μιλούμε για τες εμπειρίες τζιαι τους αγώνες μας πριν, κατά τη διάρκεια τζιαι μετά το lockdown τζιαι ξεδιπλώνουμε σκέψεις τζιαι θέσεις για το κράτος, τες αντιστάσεις τζιαι το πώς αντιλαμβανούμαστε τον χώρο τζιαι τα εγχειρήματά μας. Κοιτάζουμε το παρόν τζιαι το παρελθόν της στρατιωτικοποίησης, εστιάζοντας στους νέους, αόρατους εχθρούς που ζουν-ανάμεσά-μας. Ανιχνεύκουμε το παρόν τζιαι το μέλλον της νέας/εναλλακτικής δεξιάς ανά το παγκόσμιο, μαζί με τα εργαλεία τζιαι τες δομές της, μεταφράζοντας ένα χρήσιμο κείμενο γερμανών συντρόφων. Παράλληλα κάμνουμε μια πρώτη νύξη στο ανερχόμενο ζήτημα του οικοφασισμού σε διεθνές τζιαι κυπριακό πλαίσιο.
Το 2ο τεύχος του Tropikal τυπώνεται σε μια περίεργη συγκυρία. Κουβαλούμε ούλλην την πλήξη τζιαι τη σαπίλα του lockdown, αλλά τζιαι ούλλο το πάθος τζιαι την αισιοδοξία του αγώνα για την απελευθέρωση των κρατούμενων μεταναστριών στην Πουρνάρα. Το τεύχος τούτο μπορεί να ειδωθεί τζιαι ως μια προσπάθεια επικοινωνίας με όσους τζιαι όσες εβρεθήκαμε μαζί στους δρόμους. Μπορεί να ειδωθεί τζιαι ως πρόσκληση. Εκφράζουμε κάποιες σκέψεις τζιαι εικασίες, επεξεργασμένες συλλογικά, που όπως είπαμε τζιαι στο προηγούμενο τεύχος, ελπίζουμε να συμβάλουν στη δημιουργία ενός οργανωμένου τζιαι μαχητικού αντιφασιστικού κινήματος. Που το προηγούμενο τεύχος μπορούμε να πούμε ότι τούτη η προσπάθεια έκαμεν κάποια πρώτα βήματα – ο δρόμος εν μακρύς όμως. Συνεχίζουμε, ξέροντας ότι ο αντιφασισμός εν κομμάτι της οριακά σπασμωδικής, αμυντικής δραστηριότητας της τάξης μας, που ανταποκρίνεται όμως στο επίπεδο οργάνωσης τζιαι συνείδησης στο οποίο βρισκούμαστε σήμερα. Ξεκινούμε που τον αντιφασισμό, ξεκινούμε που τον αγώνα για την Πουρνάρα, ξεκινούμε που κάποιες λέξεις με μαύρο μελάνι σε φτηνό άσπρο χαρτί. Με τες μικρές μας δυνάμεις, προσπαθούμε να αντιληφθούμε τι γίνεται γυρώ μας τζιαι πώς εφτάσαμε δαμέ, με το βλέμμα στραμμένο στο παρόν τζιαι στο μέλλον, στην καταραμένη τη νέα κανονικότητα που έρκεται με γοργό βήμα κατά πάνω μας.
Για τη νέα εποχή που έρκεται, θυμίζουμε ένα μάθημα του παρελθόντος. Όσο η καπιταλιστική αναδιάρθρωση προχωρά, όσο τα αυτονόητα συνθλίβονται το ένα μετά το άλλο, η κυριαρχία του κεφαλαίου παραμένει. Η συνεχιζόμενη κυριαρχία του κεφαλαίου βασίζεται πάνω στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, της τάξη μας, της μόνης ζωντανής, παραγωγικής δύναμης της κοινωνίας τζιαι της ιστορικής κίνησης. Τούτο σημαίνει, κατ’ επέκταση, πως η ύπαρξη της εργατικής τάξης αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση της ύπαρξης του κεφαλαίου. Τζιαι τούντην προϋπόθεση αναγνωρίζουν την ακόμα τζιαι οι εχθροί της, σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσα στη συγκυρία της πανδημίας, με τα υποκριτικά χειροκροτήματα στα μπαλκόνια τζιαι τες δακρύβρεχτες ευχαριστίες στους key workers. Σαν παραγωγός ούλλου του πλούτου της καπιταλιστικής κοινωνίας, η εργατική τάξη έσσιει, δυνητικά, εξουσία πάνω στο παρόν τζιαι το μέλλον. Οι αγώνες της καθορίζουν την κατεύθυνση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, οι αρνήσεις της αναγκάζουν το κεφάλαιο σε καινοτομίες τζιαι παραχωρήσεις. Αν σήμερα μιλούμε για την επέλαση του νέου φασισμού ανά το παγκόσμιο, τότε οφείλουμε να το χρεώσουμε στην αποτυχία ή τζιαι την απουσία τούτων ακριβώς των αγώνων. Εν εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε πως όσα εθεωρούσαμε ως δεδομένα στοιχεία της αστικής δημοκρατίας, όπως τα εργατικά κεκτημένα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι ελευθερίες του πολίτη κτλ, εν αποτελούν σε καμιά περίπτωση δομικά στοιχεία του οποιουδήποτε πολιτεύματος πλαισιώννει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Αν στις αρχές του 21ου αιώνα εθεωρούσαμε τούντους παράγοντες δεδομένους, εν επειδή η εργατική τάξη έδωκε τες μάχες που έδωκε κατά τη διάρκεια του 20ου. Σήμερα, με την εργατική τάξη αποδυναμωμένη, με την απουσία συλλογικής ταξικής συνείδησης, τα κράτη τζιαι τα αφεντικά εν έχουν κανένα απολύτως λόγο να παραχωρούν πράματα που προηγουμένως εθεωρούσαμε αυτονόητα. Με άλλα λόγια, ο νέος φασισμός που βιώννουμε εν αποτελεί την κατάρρευση των αστικών δημοκρατιών, αλλά τον μετασχηματισμό τους σε αντιστοιχία τόσο με τους ταξικούς συσχετισμούς, όσο τζιαι με την εξέλιξη της σχέσης εργασίας-παραγωγής-τεχνολογίας-κεφαλαίου.
Σε πείσμα της εποχής μας όμως, τζιαι όσο τζι αν ακούεται παράδοξο, τούτες οι διαπιστώσεις εν αισιόδοξες. Διούν μας όι μόνο μιαν αφετηρία, αλλά τζιαι ένα ενδεχόμενο προβάδισμα, συνυφασμένο αναπόφευκτα με το επίπεδο της ταξικής μας συνείδησης. Στη νέα εποχή που ανατέλλει, οι ανταγωνισμοί εν παλιοί τζιαι γνωστοί: που τη μια η εργατική τάξη, που την άλλη τα αφεντικά τζιαι οι φασίστες. Η συνειδητοποίηση πως το μέλλον του κόσμου βρίσκεται στα σσιέρκα όσων τον εχτίσαν τζιαι όι στα σσιέρκα όσων εδιέταξαν το χτίσιμο, εν η συνειδητοποίηση της θέλησής μας να καταστρέψουμε τον κόσμο με τους δικούς μας όρους. Τζιαι μαζί του τους εαυτούς μας σαν υποταγμένα υποκείμενα. Η διαδικασία τούτης της συνειδητοποίησης φαντάζει δύσκολη τζιαι χρονοβόρα, πράγματι. Όμως θραύσματα τούτης της συνείδησης εμφανίζουνται μπροστά μας απρόσμενα, μέσα στες αρνήσεις τζιαι τους αγώνες. Το έργο που μας αναλογεί εν να δημιουργήσουμε, με πολιτική ευφυΐα τζιαι διορατικότητα, τες συνθήκες για να πάρουμε τούτα τα θραύσματα συνείδησης ένα βήμα παρακάτω. Για την ώρα, αφήνουμεν τα μεγάλα λόγια τζιαι συνεχίζουμε με την αργή δουλειά του αναστοχασμού, της κατανόησης τζιαι της σύνδεσης στιγμών τζιαι εκφάνσεων της συγκυρίας.
Καλή ανάγνωση.
Υ.Γ. Η στήλη ΧΑΟΖ στην ανατολική μεσόγειο & η ενασχόλησή μας με την κοινωνική αναπαραγωγή πιάννουν αναβολή -γκούχου- λόγω πανδημίας τζιαι επανέρχονται στο επόμενο τεύχος.